Zastosowanie i pielęgnacja C3 C3p23c9 2067w

C3 C3p23c9 2067w to ciekawy rodzaj roślin, który może służyć do ozdabiania wnętrz i wykończenia ogrodów. Jest łatwy w uprawie, ponieważ wystarczy mu tylko niewielka ilość wody i słońca. Roślina ta jest odporna na choroby i szkodniki, dlatego nie wymaga zbyt wiele pielęgnacji. Można ją przycinać i formować w różne kształty, aby uzyskać atrakcyjny wygląd. Roślina ta jest w stanie przetrwać w szerokim zakresie warunków, dlatego jest idealna dla osób, które mają niewiele czasu na pielęgnacje roślin.

Ostatnia aktualizacja: Zastosowanie i pielęgnacja C3 C3p23c9 2067w

Przetacznik to uniwersalna i wytrzymała bylina o wielu zastosowaniach. Wszechstronność przetacznika zawdzięczamy również bezproblemowej uprawie i pielęgnacji. Oto porady pielęgnacyjne przetacznika.

Więcej o roślinie poniżej:

Przetacznik (Veronica)

kategoria: byliny

stanowisko: słońce, półcień

wysokość: 5-60 cm

mrozoodporność: do -20°C

odczyn gleby: obojętny, lekko kwaśny, lekko zasadowy

preferencje glebowe: żyzna, przepuszczalna, piaszczysta, piaszczysto-gliniasta

podlewanie: mało (w zależności od gatunku)

barwa liści/igieł: zielona

barwa kwiatów: niebieska, biała, fioletowa

pokrój: wzniesiony, płożący, kępiasty

okres kwitnienia: maj-październik

wysiew: jesień, wiosna

rozmnażanie: podział kęp, siew

trwałość liści: sezonowe

zastosowanie: rabaty, skalniaki, balkony, tarasy, roślina miododajna

tempo wzrostu: szybkie

Przetacznik - sylwetkaForma wzrostu przetacznikaStanowisko dla przetacznikaPrzetacznik - pielęgnacja

Przetacznik - sylwetka

Rodzaj Veronica jest reprezentowany przez ponad 450 gatunków doskonale nadających się do uprawy na bylinowej rabacie, w ogrodzie skalnym, a także nad brzegiem stawu. Mówiąc krótko: przetacznik jest rośliną na wskroś uniwersalną.

Gatunki wysokie, jak przetacznik długolistny i przetacznik wirginijski prezentują się bardzo dobrze w nasadzeniach z liliowcami, krwawnicą pospolitą i wysokimi dzwonkami. Gatunki nisko rosnące, jak przetacznik kłosowy, pagórkowy (na zdjęciu), a także goryczkowy wypadają bardzo dobrze w ogrodach skalnych oraz w nasadzeniach obrzeżających rabatę.

Forma wzrostu przetacznika

Przetacznik wirginijski osiąga wysokość od 100 do 200 cm i kwitnie od lipca do września, wydając eleganckie różowe, białe lub niebieskawo-białe kwiatostany. Przetacznik długolistny jest nieco niższy, gdyż osiąga wysokości w przedziale od 60 do 120 cm.

Jednak pod względem obfitości kwitnienia w niczym nie ustępuje formom wysokim. Kwitnie od lipca do sierpnia na biało lub niebiesko. To samo wybarwienie wyróżnia także przetacznika goryczkowego, który kwitnie od maja do czerwca na pędach wyrastających na wysokość do 60 cm.

Zaledwie połowę tej wysokości osiąga przetacznik pagórkowy. Jego niebieskie kwiaty utrzymują się od maja do czerwca. Zaraz po nim, bo od czerwca do sierpnia, kwitnie przetacznik kłosowy o kwiatach niebieskich, białych, fioletowych, różowych i czerwonych.

Stanowisko dla przetacznika

Wszystkie gatunki lubią ciepłe, słoneczne stanowiska. Wysokie formy wymagają wilgotniejszej i żyśniejszej gleby niż gatunki niskie.

Przetacznik - pielęgnacja

Wysokie przetaczniki mogą wymagać palikowania, ponadto wiosną i jesienią należy je obficie zasilać kompostem. Przekwitłe kwiatostany przetacznika usuwa się na bieżąco u wszystkich form, niezależnie od ich wysokości.

Powszechnie wiadomo, że wiele roślin ma działanie lecznicze. Od wieków rośliny i zioła były wykorzystywane jako źródło leczniczych substancji. W ciągu ostatnich lat widać nawrót zainteresowania do naturalnych metod leczniczych.

Niestety zazwyczaj na tym kończy się wiedza przeciętnego człowieka. Mało która osoba jest w stanie wymienić lecznicze działanie choćby kilku roślin. A przecież niektóre z nich można zebrać na pobliskiej łące czy w lesie, samodzielnie ususzyć i wykorzystywać np. w postaci roślinnych herbatek o działaniu łagodzącym czy nawet leczniczym.

Nie tylko normalni, prości ludzie dostrzegają błogosławieństwo stosowania naturalnych substancji w lecznictwie. Współczesna kosmetyka szeroko bazuje na wyciągach z naturalnych roślin.

Poniższe zestawienie ma dać ogólny pogląd na właściwości wybranych, najbardziej popularnych ziół i roślin.

I tak w różnorodnych kremach i płynach spotyka się wyciągi z aloesu, które mają działanie gojące i łagodzące. Awokado z kolei ma bardzo dużą zawartość witamin A i E, przez co poprawia jakość skóry. Stosowany jest więc w różnego rodzaju odżywkach. Kwiat czarnego bzu działa na skórę zmiękczająco i wygładzająco, wybiela piegi i łagodzi oparzenia słoneczne, przez co jest stosowany często w tonikach do różnych rodzajów skóry, w szczególności do skóry zmęczonej opalaniem, starzejącej się i ziemistej. Bluszcz jest stosowany w terapii przeciw cellulitisowi, dodatkowo ma działanie łagodzące, szczególnie w oparzeniach słonecznych oraz powoduje rozchodzenie się pęcherzy wodnych. Cytryna jest znana jako środek ściągający, dzięki czemu przywraca skórze właściwą równowagę kwasową. Fiołek jest środkiem ściągającym o dużo łagodniejszym działaniu w porównaniu do cytryny. Krwawnik pospolity przyspiesza gojenie się ran, działa oczyszczająco na skórę oraz jest łagodnym środkiem ściągającym. Kwiat pomarańczy ma duże działanie tonizujące, przywracając naturalną równowagę skóry twarzy. W szczególności Dodatkowo ma działanie regeneracyjne, poprawia strukturę naczyń włosowatych skóry. Lawenda ma działanie kojące i regeneracyjne i może być stosowana do każdego rodzaju skóry. Kwiat lipy działa oczyszczająco i zmiękczająco na skórę. Nasiona łubinu są stosowane w celu oczyszczenia porów skóry oraz jej odświeżenia, w szczególności do cery tłustej. Działanie tymianku (macierzanki) zostało z kolei określone na oczyszczające, pobudzające i łagodzące. Mięta pieprzowa jest środkiem ściągającym i rozjaśniającym skórę. Popularny mniszek lekarski działa zmiękczająco na skórę, dodatkowo oczyszczając ją. Stosowany jest do skóry suchej oraz starzejącej się. Nagietek lekarski charakteryzuje się silnym działaniem zmiękczającym, przez co polecany jest do skóry szorstkiej, bardzo zniszczonej skóry. Ogórecznik jest polecany do stosowania na suchą i wrażliwą skórę. Z kolei ogórek ma działanie uśmierzające i gojące, polecany jest w szczególności do skóry szorstkiej. Pietruszka, wykorzystywana na co dzień w kuchni, przywraca suchej i wrażliwej skórze naturalną równowagę. Pokrzywa, choć większość ludzi jej nie lubi, bardzo dobrze oczyszcza skórę i polecana jest w szczególności tłustej cery. Rojnik charakteryzuje się działaniem zmiękczającym i gojącym, przy czym z powodu swojego łagodnego działania polecany jest w szczególności do skóry suchej i wrażliwej. Rozmaryn jest łagodnym ziołem, które można stosować jako środek łagodzący, zmiękczający i wybielający skórę. Rumianek jest także popularnym ziołem stosowanym szeroko w lecznictwie, z powodu swojego łagodnego działania. Na skórę działa zmiękczająco i wybielająco. Szałwia zamyka pory, ściąga i oczyszcza skórę. Żywokost stosowany jest w celu łagodzenia podrażnień i ich gojenia, co przyspiesza regenerację komórek. Polecany jest w szczególności do cery szorstkiej i zniszczonej.

Rośliny są powszechnie dodawane także do kąpieli, zarówno w celach leczniczych jak i relaksacyjnych.

W celu większego odprężenia dodaje się takie rośliny, jak: chmiel, jaśmin, kozłek lekarski, lipę, rumianek czy więzówkę.

Pobudzające działanie wykazuje bazylia, bluszcz, eukaliptus, fenkuł, lawenda, liść laurowy, melisa, mięta, rozmaryn, sosna, szałwia, tymianek, wrotycz pospolity.

W celu uzyskania działania gojącego czy regeneracyjnego wykorzystuje się powszechnie pospolity, miętę zieloną, nagietek, przywrotnik, rojnik czy żywokost.

Działanie tonizujące i przywracające naturalną równowagę skóry wykazują liście czarnej porzeczki, mniszek lekarki, pokrzywa czy stokrotka.

Do inhalacji parowych stosuje się między innymi:

- kwiaty i lipy i pokrzywę, w celu osiągnięcia efektu oczyszczającego

- pokrzywę i rozmaryn - aby wykorzystać działanie pobudzające

- lawendę, melisę, miętę okrągłolistną i zieloną, płatki róży, rumianek, trybulę i tymianek - aby osiągnąć efekt uśmierzający i oczyszczający

Do tłustej skóry polecane są: bodziszek cuchnący, zmiażdżone nasiona łubinu, krwawnik, kwiat nagietka, skrzyp i szałwia.

Do skóry suchej i wrażliwej lepiej nadają się: chaber bławatek, fiołek pachnący, ogórecznik, pietruszka, prawoślaz lekarski i szczaw.

Skóra starzejąca się i ziemista zostanie odżywiona między innymi przez kwiaty czarnego bzu, kwiaty i liście kończyny łąkowej, mniszka lekarskiego czy kwiaty i liście wrotyczu.

Do pielęgnacji włosów specjaliści polecają:

- korzeń łopianu, żywokost, kwiat czarnego bzu, prawoślaz lekarski, pietruszkę, szałwię, pokrzywę zwyczajną, w szczególności do włosów suchych

- nagietek, skrzyp, sok z cytryny, melisę, lawendę, miętę, rozmaryn, krwawnik pospolity do włosów tłustych

Działanie przeciw-łupieżowe wykazują takie rośliny, jak łopian, rumianek, czosnek, cebula, pietruszka, rozmaryn, pokrzywa zwyczajna czy macierzanka, natomiast kocimiętka, rumianek i żywokost łagodzą podrażnienia skóry.

Możliwe jest także nadanie sztywności i połysku włosom, w szczególności dzięki nagietkowi, skrzypowi, kwiatowi lipy czy nasturcji.

Z kolei do rozjaśniania włosów nadaje się rumianek.

• Podstawowa
• Biologia
• Botanika

Pielęgnowanie -  Modelepielęgnowania

Pielęgnować:poznawać, chronić, wydobywać siły, nieść bezinteresowną pomoc w bezradności icierpieniu. (Helena Radlińska)

Pielęgnowanie - zespół czynności wchodzących w proces pielęgnowaniachorych lub postępowania w zakresie ochrony zdrowia ludności. Specjalną roląosoby pielęgnującej jest pomagać człowiekowi choremu lub zdrowemu wczynnościach mających na celu zapewnienie pełnego zdrowia lub powrotu do niego.

Czynności obejmują:

-zapewnienie choremuzaspokojenie w miarę możliwości i w granicach zdrowego rozsądku potrzeb bio-psychospołecznych, ze specjalnym podkreśleniem czynności zapewniających choremuwygodę, poczucie bezpieczeństwa, poszanowanie godności osobistej, a wkrytycznych przypadkach spokojną śmierć

-czynności pomocnicze,związane z ustaleniem diagnozy przez lekarza

-czynności wynikające zprzeprowadzenia ustalonego przez lekarza planu leczenia, w tym zakresiewykonywanie zleconych zabiegów leczniczych

-wykonywanie szczepieńochronnych

-właściwe oddziaływanie naśrodowisko domowe i zawodowe pacjenta

-propagowanie zasad higieny iprowadzenie oświaty zdrowotnej

-popularyzowanie iwykorzystywanie zdobyczy nauki medycznej

-wyszukiwanie kontaktów,ognisk zakaźnych, prowadzenie akcji uświadamiających

-analizę potrzeb i ustalaniena jej podstawie planu zmierzającego przy aktywnej postawie pacjenta i jegootoczenia do odzyskania lub poprawy stanu zdrowia, umożliwienia powrotu donormalnych warunków życia lub uzyskania rehabilitacjii resocjalizacji w możliwych granicach

Pacjent - Osoba korzystająca ze świadczeń opieki zdrowotnejniezależnie od tego, czy jest zdrowa czy chora.

Pojęcia –pacjent, klient,beneficjent, chory, podopieczny, mieszkaniec.

Opieka - Dawanie wsparcia, oparcia, zaspakajanie potrzeb,których jednostka nie umie, nie może lub nie jest w stanie samodzielniezaspokoić, żeby zachować równowagę biologiczną i psychiczną, przeżyć, zachowaćzdrowie, jakość życia, zapewnić prawidłowy rozwój i ciągłość gatunku.

Czynniki warunkującezdrowie

Czynniki biologiczne – geny,choroby dziedziczne

Zachowania indywidualne–palenie, diety

Środowisko fizyczne –praca imieszkanie

Środowisko psychospołeczne–status społ.

Styl życia

System opieki zdrowotnej

Praca lub jej brak

Środowisko przekształconeprzez człowieka

Społeczność.

Teoria pielęgnowania wg Florencji Nightingale.

,, Pielęgnowanie topomaganie człowiekowi, aby mógł żyć lepiej i zachować zdrowie, a w chorobieprzyczyniać się do tego żeby proces zdrowienia przebiegał jak najkorzystniej.Pielęgnowanie winno służyć także ludziom umierającym. (Florence Nightingale)”

Podstawowe pojęcia to:

-istota ludzka

-zdrowie

-środowisko

-pielęgnowanie

Założenia teoretyczne modelu:

-główny nacisk kładzie naśrodowisko otaczające człowieka

-pielęgnowanie pozostaje wścisłym związku z tym, co dzieje się w środowisku otaczającym człowieka

-rola opiekuna to stwarzanieodpowiednich warunków środowiskowych –dbanie o świeże powietrze, wodę światło, ciepło,czystość, spokój, dietę, aby przez to ułatwić przebieg choroby lub powrót dozdrowia

-wszystko ma się odbywać przynajmniejszym wysiłku ze strony pacjenta

kanony pielęgniarstwa

wentylacja i ogrzewanie –wskazanie na czystość powietrza

 wpomieszczeniach zamkniętych – wietrzenie pomieszczeń, utrzymanie

odpowiedniej wilgoci

 na terenachotwartych (zanieczyszczenia) – wilgoć, dym, gazy, pyły

 zdrowie domu, mieszkania, szpitala

 dobreoświetlenie

 właściweusuwanie nieczystości

 korzystanie zczystej, nieskażonej wody

światło – potrzebne dlazdrowia fizycznego i psychicznego

 hałas – czynnik bardzo stresujący

 głośne rozmowy

 muzyka

 sposóbporuszania się (hałas gdy ktoś idzie)

różnorodność – świadomewprowadzanie w życiu chorego różnych zmian, np.

spacer, posadzenie przy oknie

 małe elementydekoracyjne (np. kwiatek)

 czytaniechorym

 zachęcenie doaktywności (pisanie, prace ręczne, samodzielne czytanie)

łóżko i jego wyposażenie

  czystośćbielizny pościelowej i potrzeba jej zmiany

prawidłowe przesłanie łóżka

  dodatkoweakcesoria (materac, poduszka, akcesoria przeciwodleżynowe)

 czystość pokoju i ścian

porządkowanie Sali chorych

odświeżanie ścian (malowanie)

sposób porządkowania – bez wzbierania kurzu

 czystość osobista

  formaskóry

konieczność systematycznego mycia się

  częstemycie rak przez osoby leczące i pielęgnujące

 żywienie

 podawanieposiłków

 „głupie” budzenie nadziei i doradzanie

  czynnikipsycho – społeczne w komunikacji z pacjentem

  wsłuchiwaniesię w słowa chorego

  przekazywanierad umacniających chorego (bez złudzeń)

Koncentryczny model pielęgnowania wg Florencji Nightingale

Teoria pielęgnowania wg DoroteiOrem

Pielęgnowanie to aktywność, którą ludzie inicjują i realizują osobiściew stosunku do siebie samych, aby otrzymać zdrowie i życie, oraz zapewnić sobiedobre samopoczucie. (Dorothea Orem)

W stworzonej przez nią koncepcji kluczowe miejsce zajmuje pojęcie samopielęgnacji. Nie chodzi oczywiście o to, aby pacjent "sam siępielęgnował". Dorothy Orem uważa natomiast, że: "Człowiek posiadanaturalną zdolność troszczenia się o siebie samego. Fakt pielęgnowania własnejosoby odbija się pozytywnie na moim zdrowiu. Zdaję sobie sprawę i doceniam, jakwielkim dobrem jest zdrowie. " Co te słowa oznaczają dla praktykiopiekuńczej? Otóż pielęgnując człowieka chorego i niepełnosprawnego, w myślprzedstawianej koncepcji przede wszystkim staramy się odnaleźć i uaktywnić to,co można określić jako siły samo uzdrawiania pacjenta. Samo pielęgnacja jestsumą tych wszystkich czynności, jakie człowiek wykonuje codziennie dlazapewnienia sobie normalnego funkcjonowania i rozwoju.

Dorothy Orem zdefiniowała pielęgnowanie jako asystowanie człowiekowi wsamo pielęgnowaniu wówczas, gdy on sam z jakichś przyczyn tego robić nie może.

Autorka uważa, że każdy człowiek powinien odpowiadać za własne życie,zdrowie, bezpieczeństwo, pod warunkiem, że jest zdolny do właściwegopostępowania
Orem skupia się na zdolnościach człowieka do sprawowania opieki nad sobą,zdefiniowanej jako wykonywanie czynności, które poszczególni pacjencizapoczątkowują, wykonują samodzielnie do utrzymania życia, zdrowia. Zdolność doopieki nad sobą jest zdefiniowana jako samoopieka, a zdolność do opieki nadinnymi jako opieka zależna/uzależniona.

Podstawowe założenia teoretyczne DorothyOrem

Każdy człowiek dysponuje określonym potencjałem niezbędnym do dbania ozdrowie własne i swoich najbliższych

Każdy człowiek powinien odpowiadać za własne bezpieczeństwo, zdrowie iżycie (działania samo opiekuńcze), pod warunkiem, że jest zdolny do właściwegopostępowania (pozwala mu na to jego stan bio-psycho-społeczny)

Należy określić deficyt opieki, czyli brak realizacji określonejpotrzeby.

Rola opiekuna:

-pomagać ludziom w ich usamodzielnieniu

-pomagać w podejmowaniu jak najbardziej trafnych decyzji

-pomoc może mieć charakter:

- kompensacyjny

-częściowo-kompensacyjny

 -wspomagająco - pedagogiczny

- nawiązać i utrzymać relację opiekun– pacjent;

-określić, czy danej osobie można pomóc przez pielęgnowanie;

-odpowiedzieć na wymagania pacjenta i jego potrzeby pielęgnacyjne;

-udzielić pomocy pacjentowi i jego rodzinie poprzez pielęgnację;

-koordynować i łączyć pielęgnowanie ze służeniem w innego rodzajupotrzebach.

System pielęgnacji w pełnikompensacyjnej

1. Pacjent ujawnia zaawansowane deficyty w zakresie samo pielęgnacji.Deficytom tym może zaradzić jedynie terapeutyczna obecność opiekuna,kompensująca niemożność ze strony pacjenta. Opiekun zarówno pomagapodopiecznemu, jak i ochrania go przed zagrożeniami wypływającymi z choroby.

To sytuacja, gdy pacjent nie jest w stanie przeprowadzić samodzielnejopieki i opiekun całkowicie przejmuje odpowiedzialność.

2. System pielęgnacji częściowo kompensacyjnej

Możemy o nim mówić wtedy, jeżeli aktywny jest zarówno opiekun, jak ipacjent. Cel stanowi optymalne wykorzystanie i wspomaganie u chorego możliwościsamo pielęgnacji. Pacjent samodzielnie wykonuje pewne czynności, po częścidecyduje o przeprowadzanych przy nim zabiegach i akceptuje pomoc otrzymywaną odopiekuna. Interwencja opiekuna dotyczy tylko tych zakresów, gdzie rzeczywiściewystępują deficyty. Opiekun bierze przy tym pod uwagę opinię pacjenta, wedługktórej pewna pomoc jest niezbędna, ale inna zbyteczna. Zasadę tego rodzajukompensacji można streścić hasłem: tak dużo, jak jest to niezbędne - tak mało,jak jest to możliwe. Tylko w ten sposób udaje się zagwarantować prawdziwąautonomię pacjenta. To on sam musi być "reżyserem" procesu pielęgnacji,gdyż najlepiej zna swoje własne potrzeby samo pielęgnacyjne oraz potrafiobiektywnie ocenić, do czego jest faktycznie zdolny.

3. System pielęgnacji wspomagająco - edukacyjnej

Ten wariant dotyczy sytuacji, w których pacjent jest w stanieprzeprowadzać zabiegi pielęgnacyjne i terapeutyczne, względnie powinien siętego nauczyć, ale nie może obejść się przy tym bez pomocy drugiej osoby. W tychuwarunkowaniach znajdują się pacjenci, dla których przewlekła choroba stała sięczęścią życia.

System wspomagająco-edukacyjny – to sytuacja, gdy pacjent potrzebujepomocy w takim działaniu, jak podejmowanie decyzji, przyswajanie wiedzy, abybyć za siebie odpowiedzialnym.

"Dziesięć przykazań" Dorothy Orem wytycza drogę pielęgnacji:

Zdolność bycia uważnym.

Zdolność postrzegania i sterowania położeniem i postawą własnego ciała.

Zdolność utrzymania własnej motywacji i chęci do bycia aktywnym.

Zdolność bycia rozumnym i racjonalnego reagowania, jak powinien torobić dorosły człowiek.

Zdolność podejmowania decyzji.

Zdolność pozyskiwania wiedzy i jej adekwatnego stosowania.

Zdolność wyboru najlepszych działań samo pielęgnacyjnych wiodących kuokreślonemu celowi.

Zdolność przeprowadzania działań samo pielęgnacyjnych i ichzintegrowania w codziennym życiu.

Zdolność przydzielania poszczególnych rezerw własnych do wskazanychaktywności samo pielęgnacyjnych.

Zdolność umiejętnego przeprowadzania samo pielęgnacji.

Teoria pielęgnowania wg VirginiiHenderson

Zdaniem Virginii Henderson: Doskonałość w pielęgniarstwie zależy odtego, co kandydaci do niego wnoszą (... ), doskonała pielęgniarka jest osobąwrażliwą i współczującą w stosunku do pacjentów, która po mistrzowsku opanowałatechniczne sprawności pielęgnacji i która w sposób szczególny stosuje – a i mamożność stosować – osobistą odpowiedzialność, odpowiadającą potrzebom osoby,której służy, to czyni jej pracę w pełni kreatywną (... ). Autorka uważa, żepielęgniarka powinna uczyć się przez całe życie po to, by móc pomagać choremu wsposób profesjonalny.

Opiekun ma być –nogą dla tego, komu ją amputowano, oczyma dlaniewidomego, itp.

Podstawowe pojęcia:

-pojedynczy człowiek

-opiekun

-niezależność pacjenta, jako cel pielęgnowania

-pomoc pacjentowi, aby jak najszybciej doszedł do sił

 Założenia teoretyczne:

-rozpoznanie potrzeb pacjenta

-pielęgnowanie polega na asystowaniu człowiekowi –choremu lub zdrowemu, aby powrócił do zdrowia lub uzyskał jego poprawę, a jeśli nie jest to możliwe–to należy zapewnić mu spokojną śmierć.

 -pielęgnowany może być człowiekzdrowy jak i chory w wyniku pielęgnowania, chory lub zdrowy, może stać sięniezależny od innych osób.

Uniwersalnymi potrzebami człowieka, niezbędnymi do życia i rozwoju,precyzyjnie określonymi przez V. Henderson, są:

1. Potrzeba dopływu świeżego powietrza. Potrzeba pożywienia odpowiedniego do strukturyanatomiczno-fizjologicznej, wieku, stanu zdrowia, rodzaju wykonywanej pracy. Potrzeba dostarczania napojów w wystarczającej ilości i jakości.

4. Potrzeba usuwania produktów przemiany materii.

5. Potrzeba ruchu i utrzymania właściwej postawy ciała.

6. Potrzeba snu i odpoczynku.

7. Potrzeba odpowiedniego ubioru i codziennych możliwości ubierania irozbierania się.

8. Potrzeba utrzymania w normie temperatury ciała.

9. Potrzeba utrzymywania czystości ciała.

10. Potrzeba unikania niebezpieczeństw otoczenia.

11. Potrzeba komunikowania się z innymi ludźmi w wyrażaniu swych uczuć,potrzeb, obaw bądź opinii.

12. Potrzeba oddawania się praktykom religijnym stosownie do wyznawanejwiary.

13. Potrzeba celowej pracy.

14. Potrzeba uczenia się, odkrywania, przejawiania zainteresowańwarunkujących prawidłowy rozwój, zdrowie, a także korzystania z dostępnychśrodków sprzyjających zdrowiu.

Czynniki wpływające na modyfikacje potrzeb

-wiek człowieka (noworodek, małe dziecko, młody człowiek, osobastarsza, osoba umierająca)

-temperament, stan emocjonalny, a także krótkotrwały nastrój (np.namolny, vponadaktywny, spowolniały, euforyczny, lękowy, histeryczny,depresyjny)

-stan socjalny i kulturowy (np. człowiek mający rodzinę, przyjaciół,dobrze przystosowany do środowiska albo człowiek samotny, źle przystosowany)

-właściwości fizyczne człowieka (np. masa ciała w normie, poniżej lubpowyżej normy,

-właściwości motoryczne: w normie, ich utrata)

-możliwości intelektualne (w normie, powyżej lub poniżej normy)

 -funkcjonowanie receptorów(wzroku, słuchu, dotyku, równowagi – w normielub utrata któregoś z nich)

Stany patologiczne wpływające na modyfikacje pomocy ze strony opiekuna:zaburzenia gosp. wodno – elektrolitowej (w tym stany głodu, uporczywych wymiotów,biegunek)

-ostry niedobór tlenu

-wstrząs ( w tym zapaść, krwotok)

-zaburzenia świadomości (śpiączka, delirium)

-nieprawidłowa temp. ciała, wywołana narażeniem na wpływ niskiej lubwysokiej, temp. Otoczenia, ostre stany gorączkowe z różnych przyczyn

-miejscowe uszkodzenie skóry, zranienia, infekcje, stany zakaźności,stany przed – i pooperacyjne, unieruchomienie spowodowane choroba lub leczeniem

- ból ciągły, nieustępujący pod wpływem stosowanych środków